Ineens ben je er niet meer…

Gisteren stapte je, heel plotseling, uit het leven. Na een uitputtende nacht vol pijn en uiteindelijk een verlossende morfinespuit om te kunnen slapen, liet ik je om 5:00 ’s morgens alleen. Toen ik vijf uur later wakker werd, had ik een voorgevoel… toen ik bij je ging kijken, was je al heengegaan. Lieve Jaap, zo snel, zo ineens… en toch, ik had het allang gevoeld. Ik wíst het.

Jouw liefde voor het leven werd de afgelopen jaren flink op de proef gesteld. De Parkinson sloopte je lichaam, je werd zichtbaar zwakker. Maar je wílde nog zo graag, zo graag. Toch besloot je twee jaar geleden zélf (godzijdank) om niet meer achter het stuur te kruipen, waarmee je vrijheid drastisch ingeperkt werd.  Je auto was (na het zoveelste in-de-weg-sta paaltje) weer net gemaakt en hoppa… de hele zijkant beschadigd. Je zag het gewoon niet meer. De staaroperatie verhielp de problemen maar gedeeltelijk, en dat stomme prismalensje op je bril “hielp toch geen barst”.

Eind 2018 gebeurde het dat ik op een ochtend je koffie en je krantje kwam brengen, en ik je hulpeloos en naakt in de badkamer aantrof, stamelend “Het lukt niet…”. Het lukte je niet meer om zelf te douchen. Vanaf die tijd hielp ik je, voor zover het kon. En gelukkig kregen we het al gauw voor elkaar om via een PGB de liefdevolle zorg van Tessa te krijgen. Je kon het goed met haar vinden en tijdens de (bijna) dagelijkse wasbeurt kletste Tessa je de oren van je kop… (of was je dáár na afloop zo moe van? ????)  En verdorie, Tessa zou volgende week nog met je gaan lunchen!

Je wandelingetje naar “boven” – op de koffie bij Henk en Tiny – was vaak je enige verzetje op een dag. Goed, de televisie bood vaak afleiding, maar alle ellende in de wereld was je ook vaak beu. Als ik ’s avonds nog even bij je kwam buurten, keek je vaak naar die rare voetbalgasten (sorry), of volgde je de Amerikaanse politiek op CNN. Samen nog even een wijntje drinken, samen even kletsen, wat zal ik dat gaan missen…

Je geboortedag (20-10-‘30) en je sterfdatum (30-01-’20) zijn op z’n zachtst gezegd bijzonder. En weet je wat? Op de dag van jouw overlijden kenden we elkaar – op de kop af – 27 jaar. Op 30 januari 1993, ik was toen 19 jaar, accepteerde je mij in je leven. Ik kon nergens anders heen, mocht niet meer thuis wonen, wist niet waar ik heen moest. Als een liefdevolle pleegvader ontfermde je je over mij,  ik ben je daar eeuwig dankbaar voor. Door de hechte band die we kregen sloten we ook een deal. Jij had míj opgevangen in mijn ellende. Als jij oud en hulpbehoevend zou zijn, zou ik er voor jóu zijn. Aldus geschiedde.

Wat hebben we samen veel meegemaakt. Mijn eerste huwelijk, met alle ups en downs. De geboorte van de kinderen, jóuw kleinkinderen. Je hebt voor ze gezorgd, zelfs als officiële gastouder op ze gepast. En oké, ook al kon je geen ‘nee’ zeggen (dat hadden de kinderen ook heel snel door!), je deed het goed. Je nam ze mee naar Sprookjeswonderland, naar Artis, naar binnenspeeltuinen, naar zwemles. Opa was er altijd bij. En de laatste 13 jaar ook fulltime. We vormden een gezin, mét opa Jaap. Ook na de scheiding en in mijn tweede huwelijk, veranderingen waar je voor 200% achter stond, bleef je er bij horen. Je ging mee naar Parijs en naar Oostenrijk. Deze foto is van vorig jaar juni, toen we samen op een terras in Innsbruck van een welverdiend biertje genoten ????
Toch zullen we voortaan als gezin van vijf – en niet zes – door moeten gaan. Wij hebben hier beneden nog even te gaan, vermoed ik.

Afscheid is altijd maar tijdelijk gelukkig. Ik weet dat jij nu gelukkig bent. Een diep gevoel van dankbaarheid overheerst, voor alles wat je ons gegeven hebt.
Dankbaarheid voor jouw leven, vol lef en avontuur. Jij hebt mij leren léven.
Dankbaar ben ik ook voor je korte lijden, waarna je langzaam weggleed naar het eeuwige licht. Een mooie dood, die je verdiend hebt.
Dankjewel Jaap. Love you, tot ziens.