Twee giechelende meisjes, jaar of 10, voor me in de rij bij de kassa van de plaatselijke supermarkt. Op de band een dubbeldikke chocoladereep – zo’n paarse met nootjes, waarbij ik pavlov’s effect op mijn fysieke gestel (hypersalivatie, zoek dat maar ‘ns op) angstvallig probeer te verbergen. Maar goed dat niemand naar me kijkt.
‘Mag ik even je ID zien?’, vraagt de jongen achter de kassa. Het ene meisje schrikt. De cassier kijkt haar een paar seconden afwachtend aan en verlost haar dan (‘geintje!’) uit haar ongemakkelijke gevoel. ‘Normaal gesproken moet dat, maar vooruit, vandaag dan niet’, plaagt hij haar nog. Met glazige ogen rekent het kind haar lekkernij af en druipt vervolgens met haar vriendinnetje af richting uitgang.
‘Moet ik m’n ID ook laten zien?’, lach ik, terwijl ik twee flessen huiswijn op de band leg. Nee, ik hoef dat niet. Shit, jammer. ‘Laatst maakte ik diezelfde grap bij een wat oudere vrouwelijke klant’, vertelt de jongen. ‘Maar die kon dat wat minder waarderen’. Tja. Dan laat je het wel uit je hoofd als verkoper, dat snap ik. Boze klanten wil je niet op je geweten hebben.
Het voorval zet me aan het denken. Zou die dame zich gekwetst hebben gevoeld? Mmmm… ik zou me door zo’n vraag juist vereerd (en 30 jaar jonger ????) voelen, maar dat terzijde. Misschien had ze haar dag niet, kan ook natuurlijk. Hormonen, chagrijnige kerel, kat die het bankstel ver[pieeeep]t heeft… Hoe dan ook, ze kon het (in mijn ogen) onschuldige geintje niet waarderen. En natuurlijk bestaat humor in vele gradaties. Waar ik brullend van over de grond rol, kan een ander z’n schouders doen ophalen. Mag allemaal. Alleen: waarom zo snel boos worden? Waarom het jezelf moeilijk maken en daarmee een ander ook?
Mensen reageren vaak vanuit onderliggende emoties, die weinig of niets te maken hebben met het desbetreffende voorval of de persoon in kwestie. De weegschaal onthult dat je twee kilo bent aangekomen, waarna je je frustratie afreageert op je partner. Of je gevoel van onzekerheid wordt getriggerd door een dominante collega, waarna je je een loser voelt en je concentratie tot een minimum daalt. Zonder dat we ons ervan bewust zijn, laten we ons vaak leiden door onbewuste mechanismen. Waarbij het ‘leiden’ nogal eens verandert in ‘lijden’. Herkenbaar? Vast en zeker. Nodig? Meestal niet.
Je bewust worden van je onlustgevoelens, ze herkennen en erkennen, is vaak de eerste stap in de oplossingsrichting. Ja echt, die gevoelens mogen er zijn. Wanneer je ertegen vecht, houd je ze juist alleen maar in stand. Voor veel mensen is het “omarmen” van negatieve emoties al een gigantische stap, omdat ze geleerd hebben ‘sterk te zijn’; ze te negeren of overlevingsmechanismes in te zetten. Je weet wel, vechten, vluchten of bevriezen.. Terwijl het juist zo belangrijk is om je gevoelens en emoties serieus te nemen en niet meteen ‘weg te poetsen’ met je ratio (dat ons mensen trouwens veel meer in de weg staat dan we ons realiseren)!
Een volgende stap kan op verschillende manieren gezet worden, al naar gelang wat bij jou past. Ben je iemand die niet makkelijk of graag over z’n gevoelens praat, dan kan Integral Eye Movement Therapie (IEMT) je helpen om steeds terugkerende negatieve emoties kwijt te raken, of tenminste sterk te verminderen. Sta je ervoor open om vanuit je gevoel te werken, dan kan systemisch werk je ogen doen openen. Zo zijn er vele manieren, allemaal min of meer de moeite waard. En jawel: ik kan je daarbij uitstekend helpen! Mocht je meer willen weten, schroom dan niet en neem contact met me op via het contactformulier of via e-mail: [email protected]. Het verplicht je tot niets.
Graag tot gauw!
