Dankjewel Universum. Dankjewel voor de fijne en minder fijne signalen die je me geeft. En die ik allemaal nodig heb om te kunnen en mogen groeien! Dankjewel voor de vreugdevolle momenten; met mijn kinderen en man, en met alle andere liefdevolle mensen om me heen. Voor alles wat ik heb en waar ik zo onwijs dankbaar voor ben.
Dankjewel ook voor mijn verleden van niet-leven, dat mij gebracht heeft waar ik nu ben: middenin het leven. Dankjewel voor het leven van mijn moeder, dat evenmin over rozen ging. Ook al mocht zij er eigenlijk niet zijn, ze is nog steeds bij ons. Dankjewel voor het leven van mijn grootmoeder en overgrootmoeder, die er eigenlijk ook niet mochten zijn. En voor alle over- over-grootmoeders uit die lange, lange vrouwenlijn. Zij dragen mij.
Dankjewel Universum, voor ziekte, verlies, verdriet, ja, wanhoop soms. Voor alle minder goed bedoelende mensen met wie ik ook te maken heb, en heb gehad. Of mensen die het wel goed bedoelen, maar die – net als ik – ook moeten voortploeteren door de modderpoel van het leven, en daarin hun struggles hebben en “fouten” maken.
Dankjewel voor die gevoelens van eenzaamheid en afwijzing. Ja, zelfs voor het onrecht en de boosheid, de frustratie en het verdriet dat daaruit voortkomt. Want al die dingen maken deel uit van het leven. Mijn leven.
Dankjewel voor al die wijze lessen die je me dagelijks geeft.
——————————————————————————-
Vele wegen kent het leven, maar van al die wegen
is er een die jij te gaan hebt.
Die ene is voor jou. Die ene slechts.
En of je wilt of niet, die weg heb jij te gaan.
De keuze is dus niet de weg, want die koos jou.
De keuze is de wijze hoe die weg te gaan.
Met onwil om de kuilen en de stenen,
met verzet omdat de zon een weg
die door ravijnen gaat, haast niet bereiken kan.
Of met de wil om aan het einde van die weg
milder te zijn, en wijzer, dan aan het begin.
De weg koos jou, kies jij ook hem?
Hans Stolp
(uit: Kijken met de ogen van je hart, Ten Have, 2004)
——————————————————————————-
