Vandaag, precies 17 jaar geleden werd ik voor de eerste keer moeder. Op Valentijnsdag. Als parents-to-be hoopten mijn (inmiddels ex-)man en ik dat ons “ukkie” juist NIET op deze commerciële dag geboren zou worden. Pffff… Valentijnsdag, daar hadden we echt helemaal niks mee. Maar ik was uitgerekend op de 16e, dus de kans was aanwezig…
Dussss, wat deed ons ukkie, waarvan ik tot die tijd absoluut overtuigd was dat “het” een jongetje was (want ik wilde graag een meisje)..? Yep, het kwam op Valentijnsdag. Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Geheel conform het karakter van ons ukkie, lag het toen al dwars, al wist ik dat toen zelf nog niet. Fijne zwangerschap gehad, niks aan de hand. Kind was netjes ingedaald, aldus alle zes (!) verschillende verloskundigen die mij tijdens de laatste weken van de zwangerschap begeleidden. Koppie naar beneden, helemaal goed.
Omdat mijn vliezen al op de 12e waren gebroken en de weeën na 24 uur nog steeds niet verder doorzetten, was ik al naar het ziekenhuis getransporteerd. Daar, nog eens 16 uur later en een flinke shot weeënopwekkers verder, zou ik, totaal uitgeput maar met voldoende ontsluiting, ein-de-lijk kunnen gaan bevallen. Details zal ik je besparen, want zo romantisch is een bevalling nou ook weer niet. Zelfs niet op Valentijnsdag ????.
Maar het lukte niet.