Het gebeurde me gisteren. Iets wat één keer in de zoveel tijd gewoon móet gebeuren om je weer eens – hop – terug op je plek te zetten. En ik vertel het met schaamrood op m’n kaken: ik vergat een afspraak met een cliënt. Een afspraak die nota bene ook al verzet was, vanwege iets wat bij mij tussendoor was gekomen. Of beter gezegd: wat er óók nog bij kwam. Iets met veel ballen in de lucht moeten houden, teveel hooi op je vork, teveel stress ook. En ja, ik weet het, stress is heul slecht. Zie daarvoor ook mijn eerdere blog.
Maar niets menselijks is mij vreemd, ik vergat een afspraak. Al is het zeker niet mijn bedoeling om mezelf ‘eruit te lullen’. No way, that’s not my style. Dat ik een afspraak vergat was helemaal mijn fout en mijn verantwoordelijkheid. Alleen… het kwam wel ergens door. En het vergeten ‘an sich’ had ook een betekenis: het was een duidelijke wake-up call. Zo vóelde ik ‘m heel duidelijk
Een paar jaar geleden kreeg ik ook zo’n call, maar dan van een hele andere orde. Toen was ik enorm aan het rennen. Figuurlijk dan hè, ik ga ook wel eens hardlopen, maar in die periode maakte ik voor sport al helemaal geen tijd. Mijn leven bestond uit vroeg opstaan, hup de file in, van het ene project naar de andere afspraak, weer de file in, laat thuis, kort slapen. En dan again, hetzelfde riedeltje. Dus wat gebeurde er? Bij een van mijn opdrachtgevers donderde ik gewoon van de trap. De fysieke schade viel gelukkig mee, maar van binnen voelde ik de boodschap heel duidelijk: ik was teveel aan het rennen. Ik móest een stapje terug doen…
Herken je dat? En ook dat je die wake-up call dan het liefste wilt negeren? Want hem serieus nemen is lastiger, dan moet je er namelijk ook iets mee gaan doen. Iets veranderen. En iets veranderen is lastig. Dan komen de ‘mitsen’ en ‘maren’. Liever hou je het bij het oude. Da’s lekker veilig en vertrouwd.
Mijn wake-up call van gisteren was een letterlijke call, namelijk die van een cliënt die voor een dichte deur stond. Ik wist genoeg. Dit gaat mij niet nog eens gebeuren. Niet alleen omdat het van weinig respect getuigt naar degene die voor niks is gekomen. Maar ook omdat ik, door stressvolle gebeurtenissen, grip verlies op dingen. Op afspraken, op things-to-do. En da’s een brug te ver.
Dankjewel dus Wendy (nee, da’s niet je echte naam), ook al was dit natuurlijk niet je intentie en ben je wellicht nog steeds boos. Snap ik volledig, heb je alle reden toe. Nogmaals sorry. En als je nog wilt, maak ik het helemaal goed.
En voor alle anderen: mind your wake-up calls! Soms zijn ze klein, soms wat groter. Dat kun jij alleen zelf voelen. Maar doe er iets mee… negeren zorgt alleen maar voor (meer) ellende. Wil je hierover eens – geheel vrijblijvend – doorpraten? Welkom!
